Φλέβες γεμάτες οινόπνευμα, πνευμόνια γεμάτα καπνό, μυαλό γεμάτο αναμνήσεις.
Μου λείπεις απόψε. Πιο πολύ από ποτέ.
(Είναι ωραία η μέρα. Είναι μια έκπληξη κι ας βλέπω το πρώτο φως της στις 5 το απόγευμα. Το κουφάρι και η μαύρη του ψυχή, θα ξαποστάσουν λίγο τώρα..)
Κάθε φορά θέλω να θυμάμαι την τελευταία εικόνα σου.
Γι αυτό δεν ήθελα απόψε να σε δω σε ξένα χέρια.
Τώρα που εσύ κοιμάσαι αλλού και προσπαθείς να ταιριάξεις στο αποτύπωμά μου ένα άλλο σώμα, εγώ πίνω για να αλλάξουν όλα στο μυαλό μου και να θυμηθώ πως ήταν να είσαι μοναχά δική μου...
Κοίταξα τα μαραμένα λουλούδια στο ποτήρι. Αν και το χέρι που μου τα χάρισε ήταν πολύτιμο, είχε έρθει η ώρα να τα πετάξω.
Είδα τα δώρα σου σκόρπια στα ράφια. Είδα το μυαλό μου να σκορπίζεται στο χρόνο. Είχε έρθει η ώρα να σου μιλήσω. Τι κρίμα όμως, γιατί είχε περάσει η ώρα που μπορούσες πια να με ακούσεις. Κι έτσι έμειναν οι λέξεις να αιωρούνται, και η σημασία τους άλλαξε και σιγά σιγά έσβησε.
Τώρα είναι κάποια άλλη ώρα. Κοιτάζω τα δευτερόλεπτα που περνούν και περιμένω. Θα σε ξαναδώ; Θα σου ξαναμιλήσω; Κι αν ναι, θα είναι αυτή τη φορά μια σωστή ώρα;
"...Η φωνή σου αντηχεί πάλι
μέσα στις κατακόμβες του μυαλού μου
Και ονειρεύομαι να σε εκδικηθώ
Να σε κάνω να με αγαπήσεις
πιό πολύ κι απ' όσο μπορείς να προσπαθήσεις..."
Breathless, Dan Wilson
Μια λεπτή κλωστή με κρατάει. Κι εγώ αυτοκαταστρέφομαι και γυρνάω κάθε τόσο να την κόψω. Θολώνει η μνήμη η καλή και η κακιά. Και η ζωή μου γίνεται θέατρο που καθισμένος παράμερα ξανακοιτάζω και εκπλήσσομαι. Μια λέξη σε περιγράφει, μια λέξη με ταξιδεύει. Έγιναν όλα ένα σ' αυτό το έργο κι εγω απλώς χαμογελάω θλιμμένα. Δεν είναι ο κόσμος που σε χωράει. Εσύ χώρεσες όλο τον κόσμο. Κι έγιναν πάλι όλα ένα. Μία λέξη. Εσύ...
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου καλά. Αναρρωτήθηκα αν ήταν αλήθεια πως σε βλέπω. Άγγιξα το μαγουλό μου για να ξυπνήσω από το όνειρο. Η καρδιά μου, που λίγα πράγματα φοβάται πιά, σπαρτάρησε στο πέρασμα σου. Την άκουσες, σταμάτησες και με κοίταξες. Γιατί πάλι; Πόσα θα προλάβεις ακόμα να κάνεις μια στιγμή πριν να φύγεις; Έτσι κι αλλοιώς, εγώ εδώ θα είμαι και θα τα ζήσω όλα. Καλή σου νύχτα κι απόψε...
Κάθισα στο χαλί. Έκλεισα τα μάτια και σε θυμήθηκα. Δεν ήταν όμως γνώριμο το συναίσθημα. Η μορφή σου, καρφιτσωμένη στην ψυχή μου, υπέφερε μαζί μου.
Οι μελωδίες ξεχύθηκαν στον αέρα παιγμένες από χέρια νεαρά και ανυποψίαστα. Χέρια που ψαχούλεψαν αυτά που είχα κρύψει εδώ και χρόνια, καλά μέσα στο μυαλό μου. Κι όταν η φωνή μου ακούστηκε επιτέλους, μια ανατριχίλα ήρθε να μου θυμίσει πως δεν ήμουν πια μόνος. Ήταν πολλές οι ζωές αυτής της νύχτας. Κι εγώ η αφορμή τους.
Άνοιξα το παράθυρο και άφησα τον αέρα να γεμίσει το χώρο. Κοίταξα τα ποτήρια στο τραπέζι. Κάθε ποτήρι κι ένα στόμα. Κάθε στόμα και μια φωνή. Κάθε φωνή και μια ιστορία. Κι όλες οι ιστορίες πνιγμένες μέσα στο μπουκάλι που γέμισε αυτά τα ποτήρια. Ένας κύκλος χωρίς αρχή και τέλος.
Απόψε πάλι θα ρωτήσω το σκοτάδι που κοιμάσαι. Δεν περιμένω όμως απάντηση. Ξέρω πια, ότι κι εσύ ξενυχτάς μαζί με μένα.
Μέρα παρά μέρα με ψάχνεις. Κάθε μέρα με βρίσκεις. Για σένα είναι παιχνίδι. Για μένα δεν είναι τίποτα. Βαρέθηκα βλέπεις να κρύβομαι και όλοι ξέρουν πια που θα με βρουν. Και με βρήκαν. Όλοι και μαζί.
Θα είναι η τρίτη ανατολή που θα με βρει ξύπνιο, να αναρωτιέμαι γιατί η ζωή δεν είναι εδώ όταν τη χρειάζεσαι. Ή ακόμα χειρότερα, όταν εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου δεν ξέρεις και τι να την κάνεις.
Πολύ λίγα πράγματα αλλάζουν σ' αυτή την βρώμικη πόλη. Κακώς επέστρεψα. Θα έπρεπε να κρατηθώ μακριά της. Αλλά όπως όλα τα άπιαστα όνειρα, έχει κι αυτή τον τρόπο της να με κουρελιάζει και να με καλεί κάθε φορά να ξαναπάω κοντά της.
Βρέχει τώρα κι αυτό το ξέρει μόνο αυτή που ξενυχτάει μαζί μου. Ο αέρας μυρίζει υπέροχα. Ξεχασμένα αρώματα. Ξεχασμένη νύχτα.
Άφησα τη ζωή μου γι αργότερα, κι αυτό δεν μπορεί να είναι καλό. Θα φύγω απόψε φορτωμένος μουσικές μαγικές και εικόνες. Δεν ξέχασα τίποτα, αλλά έχω τα πάντα να θυμηθώ
Τρέχω. Πατάω γκάζι για να προλάβω, αλλά φτάνω πάντα καθυστερημένος. Νυστάζω πολύ, αλλά δε λέω όχι σε ένα ακόμα ξενύχτι. Πρέπει να διαβάσω, αλλά προτιμώ τη χαύνωση της τηλεόρασης. Σου μιλάω, αλλά όταν γυρίζω να κοιτάξω, δεν είσαι εσύ δίπλα μου. Μου μιλάς, αλλά δεν άκούω άχνα να βγαίνει από τα χείλη σου. Θέλω να φύγω από εδώ, αλλά για κάποιο λόγο δεν βρίσκω την πόρτα.
Αν με ρωτούσες τώρα, το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να δώ. Να δω τι χρώμα έχει αυτό το σημάδι πάνω μου που δε λέει να σβήσει. Να θυμηθώ τις κινήσεις που κάνει αυτή η σκιά που με κυνηγάει με τόση επιμέλεια. Να καταλάβω τι ψιθυρίζεις τόσα χρόνια και γιατί φοβάσαι να το πεις δυνατά;
Σε λίγο τελειώνει ο δρόμος και κάτι μέσα μου, μου λέει πως δεν βγάζει τελικά πουθενά. Τα φανάρια έχουν σβήσει από ώρα κι η νύχτα εγκαταστάθηκε εδώ. Ξεχάστηκα κι εγώ εδώ πέρα. Σ' έναν τόπο περίεργο και αφιλόξενο. Μόνος μου κλωτσάω το πιάτο με το φαγητό που μου σερβίρεις και χύνω επιδεικτικά το λιγοστό νερό πάνω στο χώμα. Όποιος πεινάει, ας φάει τα νύχια του. Κι όποιος διψάει, να γονατίσει να φιλήσει τη λάσπη. Εγώ πάντως, όταν έρθουν να με μαζέψουν θα είμαι ακόμα όρθιος.
Ξάπλωσε. Κοιμήσου. Ξεκουράσου. Ονειρέψου. Τα έχεις όλα ανάγκη, και είμαι εγώ εδώ για να σε προστατέψω.
Καληνύχτα.
Ξαφνική μέρα. Με πήρε μακριά. Όχι για πολύ. Για όσο έπρεπε. Είναι μικρή και όμορφη αυτή η πατρίδα κι από ψηλά δείχνει ακόμα πιο μικρή κι ακόμα πιο όμορφη.
Κάθε γωνιά της μια ανάμνηση, κάθε νησί της μια μελαγχολία.
Και αυτή η πόλη του βορρά, ένα μυστήριο για μένα που ακόμα και σήμερα δεν μπόρεσα να λύσω.
Εννιά χιλιόμετρα ψηλά μέσα στη νύχτα με μόνη συντροφιά μια προσευχή. Η ζωή μου με περίμενε πιο κάτω. Κλήσεις και μηνύματα.
Δεν ξέρω αν είμαι καλά. Ούτε ξέρω αν θα ζω αύριο. Δεν έγινα γιατρός, γιατί αυτοί τα ξέρουν όλα κι εγώ δεν την αντέχω τόση γνώση.
Ξέρω όμως, πως αύριο θα θυμάμαι κάτι όμορφο. Και θα περιμένω την επόμενη φορά. Αυτό δεν είναι η ζωή; Αυτό δεν ειναι η ελευθερία; Καλό μου ταξίδι λοιπόν...
Και φύσηξε μια αύρα δροσερή που μ' έκανε να σηκώσω τα μάτια από το χώμα. Και δεν ήμουν τόσο μόνος όσο νόμιζα τόσο καιρό. Κοίταξα μέσα μου και σε αισθάνθηκα. Υπομονετική και πάντα ζωντανή.
Σ' έχω νοιώσει.
Σ' έχω πληγώσει πάνω στις χορδές της κιθάρας μου.
Σ' έχω "κόψει" στα στιχάκια μου.
Σ' έχω αισθανθεί να πάλλεσαι από θυμό στα μηνίγγια μου.
Σ' έχω αγγίξει όταν φουσκώνεις από το πάθος στο κορμί της.
Σ' έχω αναζητήσει μάταια στο χέρι του νεκρού αδερφού μου.
Σ' έχω γεμίσει οινόπνευμα μέχρι που έγινες διάφανη.
Τώρα τελευταία σε γέμισα και νικοτίνη μήπως και αλλάξεις γνώμη για τη ζωή που σου φύλαξα.
Δεν κουράστηκες όμως.
Σε ακούω κάθε βράδυ πριν βγω έξω.
Σε ακούω πριν ξαποστάσω.
Σε ακούω όταν το βλέμμα της με συναντάει.
Σε ακούω όταν η καρδιά μου σταματάει αλλά εσύ επιμένεις να της χτυπάς την πόρτα για να τη ζωντανέψεις.
Για όσο αντέξεις, θα μείνω ζωντανός.
Είναι παράξενο το συναίσθημα του μοναχικού ταξιδιώτη. Βαδίζω με το κεφάλι σκυφτό. Μετράω τη γενναιότητά μου με το μέγεθος της σκιάς μου. Όταν το φεγγάρι ανατέλλει, μεγαλώνω και ζωντανεύω. Όταν το χλωμό του φως χάνεται, χάνομαι κι εγώ μαζί του.
Ω, νύχτα! Αγαπημένη ξελογιάστρα και παντοτινή μου συντροφιά...
