Η ώρα

Κοίταξα τα μαραμένα λουλούδια στο ποτήρι. Αν και το χέρι που μου τα χάρισε ήταν πολύτιμο, είχε έρθει η ώρα να τα πετάξω.
Είδα τα δώρα σου σκόρπια στα ράφια. Είδα το μυαλό μου να σκορπίζεται στο χρόνο. Είχε έρθει η ώρα να σου μιλήσω. Τι κρίμα όμως, γιατί είχε περάσει η ώρα που μπορούσες πια να με ακούσεις. Κι έτσι έμειναν οι λέξεις να αιωρούνται, και η σημασία τους άλλαξε και σιγά σιγά έσβησε.
Τώρα είναι κάποια άλλη ώρα. Κοιτάζω τα δευτερόλεπτα που περνούν και περιμένω. Θα σε ξαναδώ; Θα σου ξαναμιλήσω; Κι αν ναι, θα είναι αυτή τη φορά μια σωστή ώρα;