Σιωπή και σκοτάδι. Ονειρέψου τώρα...

Τρέχω. Πατάω γκάζι για να προλάβω, αλλά φτάνω πάντα καθυστερημένος. Νυστάζω πολύ, αλλά δε λέω όχι σε ένα ακόμα ξενύχτι. Πρέπει να διαβάσω, αλλά προτιμώ τη χαύνωση της τηλεόρασης. Σου μιλάω, αλλά όταν γυρίζω να κοιτάξω, δεν είσαι εσύ δίπλα μου. Μου μιλάς, αλλά δεν άκούω άχνα να βγαίνει από τα χείλη σου. Θέλω να φύγω από εδώ, αλλά για κάποιο λόγο δεν βρίσκω την πόρτα.

Αν με ρωτούσες τώρα, το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να δώ. Να δω τι χρώμα έχει αυτό το σημάδι πάνω μου που δε λέει να σβήσει. Να θυμηθώ τις κινήσεις που κάνει αυτή η σκιά που με κυνηγάει με τόση επιμέλεια. Να καταλάβω τι ψιθυρίζεις τόσα χρόνια και γιατί φοβάσαι να το πεις δυνατά;

Σε λίγο τελειώνει ο δρόμος και κάτι μέσα μου, μου λέει πως δεν βγάζει τελικά πουθενά. Τα φανάρια έχουν σβήσει από ώρα κι η νύχτα εγκαταστάθηκε εδώ. Ξεχάστηκα κι εγώ εδώ πέρα. Σ' έναν τόπο περίεργο και αφιλόξενο. Μόνος μου κλωτσάω το πιάτο με το φαγητό που μου σερβίρεις και χύνω επιδεικτικά το λιγοστό νερό πάνω στο χώμα. Όποιος πεινάει, ας φάει τα νύχια του. Κι όποιος διψάει, να γονατίσει να φιλήσει τη λάσπη. Εγώ πάντως, όταν έρθουν να με μαζέψουν θα είμαι ακόμα όρθιος.

Ξάπλωσε. Κοιμήσου. Ξεκουράσου. Ονειρέψου. Τα έχεις όλα ανάγκη, και είμαι εγώ εδώ για να σε προστατέψω.

Καληνύχτα.