Πόσες ζωές χωράνε σε μια νύχτα;

Κάθισα στο χαλί. Έκλεισα τα μάτια και σε θυμήθηκα. Δεν ήταν όμως γνώριμο το συναίσθημα. Η μορφή σου, καρφιτσωμένη στην ψυχή μου, υπέφερε μαζί μου.

Οι μελωδίες ξεχύθηκαν στον αέρα παιγμένες από χέρια νεαρά και ανυποψίαστα. Χέρια που ψαχούλεψαν αυτά που είχα κρύψει εδώ και χρόνια, καλά μέσα στο μυαλό μου. Κι όταν η φωνή μου ακούστηκε επιτέλους, μια ανατριχίλα ήρθε να μου θυμίσει πως δεν ήμουν πια μόνος. Ήταν πολλές οι ζωές αυτής της νύχτας. Κι εγώ η αφορμή τους.

Άνοιξα το παράθυρο και άφησα τον αέρα να γεμίσει το χώρο. Κοίταξα τα ποτήρια στο τραπέζι. Κάθε ποτήρι κι ένα στόμα. Κάθε στόμα και μια φωνή. Κάθε φωνή και μια ιστορία. Κι όλες οι ιστορίες πνιγμένες μέσα στο μπουκάλι που γέμισε αυτά τα ποτήρια. Ένας κύκλος χωρίς αρχή και τέλος.

Απόψε πάλι θα ρωτήσω το σκοτάδι που κοιμάσαι. Δεν περιμένω όμως απάντηση. Ξέρω πια, ότι κι εσύ ξενυχτάς μαζί με μένα.