Ω νύχτα...

Είναι παράξενο το συναίσθημα του μοναχικού ταξιδιώτη. Βαδίζω με το κεφάλι σκυφτό. Μετράω τη γενναιότητά μου με το μέγεθος της σκιάς μου. Όταν το φεγγάρι ανατέλλει, μεγαλώνω και ζωντανεύω. Όταν το χλωμό του φως χάνεται, χάνομαι κι εγώ μαζί του.
Ω, νύχτα! Αγαπημένη ξελογιάστρα και παντοτινή μου συντροφιά...