Συμβολισμοί

Λάτρευες τους συμβολισμούς και τους μικρούς εντυπωσιασμούς. Όταν με αγαπούσες, φρόντιζες να μου το θυμίζεις με ευχετήρια μηνύματα που έρχονταν πάντα μεσάνυχτα. Πάντα με το που άλλαζε η μέρα και έμπαινε κάποια γιορτή ή επέτειος.
Παραξενεύτηκα τις προάλλες όταν με το που άλλαξε η μέρα έπιασες βιαστικά το κινητό σου. Δεν το κράτησες πολύ. Μάλλον είχες ήδη έτοιμο το μικρό σου κείμενο και απλώς το έστειλες. Ήξερα ότι δεν είναι για μένα. Αργότερα, όταν μείναμε μόνοι μας, σε ρώτησα μήπως ακόμα και την τελευταία αυτή στιγμή είχες κάτι να μου πεις. Κάτι διαφορετικό από τα ψέματα που τόσο καιρό ξεφούρνιζες κοιτάζοντας πάντα το πάτωμα και χαμογελώντας. Κάτι ψέλλισες. Κι ύστερα με αγκάλιασες για να ξεχάσω.
Τώρα που η μέρα άλλαξε, το ρολόι κόλλησε στα μεσάνυχτα κι εσύ περιμένεις μιαν απάντηση. Τι κρίμα που ακόμα αργεί να ξημερώσει...

Μια βροχερή μέρα

Όλη μου τη ζωή έμαθα να μαζεύω για να αντιμετωπίσω τις βροχερές μέρες. Αποταμίευα για να έχω όταν έρθουν τα δύσκολα. Και τα δύσκολα ήρθαν. Κι είναι το σπίτι μου ζεστό, τα ρούχα μου στεγνά και το πιάτο μου γεμάτο. Αλλά η ψυχή και η καρδιά μου έχουν αδειάσει. Κι αυτή είναι τώρα, η πραγματική βροχερή μέρα. Και καμιά "ομπρέλλα" δεν με σώζει.
Πως αποταμιεύει κανείς, ώστε να μην αδειάσει ποτέ η καρδιά του; Υπάρχει κάποιος να μου πει;

Εφιάλτης (Ι) - Δίκη

Η αίθουσα ήταν σκοτεινή και κρύα. Ο κύκλος με τους δικαστές ήταν μικρός. Το μόνο που διέκρινα ήταν η σειρά με τα κεφάλια τους πάνω από την έδρα. Μικρά, γυαλιστερά, ομοιόμορφα κρανία. Σαν ίδια κουκλάκια αραδιασμένα στη σειρά. Οι γραμμές που σχημάτιζαν τα φρύδια, τα μάτια, τις μύτες και τα στόματά τους ήταν λεπτές και ευθείες. Καμμία έκφραση. Καμμία ομιλία. Το μόνο που έκαναν ήταν να χοροπηδάνε πάνω κάτω καθώς έλεγα την ιστορία μας. Αργότερα, κατάλαβα πως έτσι γελούσαν.

Όνειρα (Ι) - Επιλογές

Ήταν μια συννεφιασμένη χειμωνιάτικη μέρα. Κοιτούσα τα μεγάλα φορτηγά που ήταν γεμάτα από ρούχα, παπούτσια και άλλα πράγματα που η φιλανθρωπία του κόσμου έστελνε στους πρόσφυγες.
Αισθάνθηκα μια κίνηση στα αριστερά μου. Είδα δύο γυναίκες. Δύο γνωστές γυναίκες που ποτέ δεν περίμενα να συναντήσω έτσι. Η μητέρα της και η γιαγιά της, κρατιόντουσαν από το χέρι και με κοιτούσαν. Πλησίασαν και χαμογελώντας με φίλησαν στα δυό μου μάγουλα ταυτόχρονα. Από αριστερά η γιαγιά από δεξιά η μητέρα.
' Σ' ευχαριστούμε αγόρι μου.' είπε η μητέρα.
Πριν καταλάβω τι συμβαίνει, οι δυό γυναίκες έκαναν χώρο με μια θεατρική κίνηση και ανάμεσά τους, στο βάθος της πλατείας, εμφανίστηκε αυτή.
Φορούσε τα γνωστά της άνετα μαύρα ρούχα και είχε στο προσωπό της το πιό γλυκό χαμόγελο του κόσμου. Ξέρεις, αυτό το χαμόγελο που ξεκινάει από την καρδιά και φτάνει ως τα μάτια του ανθρώπου.
Με κοίταξε και έριξε το κεφάλι της στο πλάι με μια αξέχαστα χαριτωμένη κίνηση...

Συγκρίσεις

Μιλάς ποιητικά. Με ακατάληπτες μεταφορές και λογοπαίγνια. Όλοι σε λατρεύουν για το μυστήριο και το ποθητό που υπαινίσσεσαι.
Μιλάω απλά. Λέω αυτά που βλέπω όπως ακριβώς είναι. Εμένα ποιός να με λατρέψει δηλαδή;

Ειρωνία

Γαμημένη τύχη. Εγώ ο ίδιος σε πήγα σ' αυτόν. Κι αυτός σε ερωτεύτηκε. Και η πλάκα είναι ότι το πρώτο πράγμα που γνώρισε πάνω σου, ήταν αυτό που κανονικά θα έπρεπε να γνωρίσει τελευταίο.

Αμηχανία

Η πόρτα άνοιξε και τα ζεστά φιλικά πρόσωπα ήταν μια παρηγοριά. Όταν με ρώτησαν όμως που είσαι, το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να σηκώσω αμήχανα τους ώμους. Τι να τους έλεγα δηλαδή; Ότι διάλεξες να φύγεις από τη ζωή μου πριν ακόμα προλάβεις να μπεις;

Αδικίες

Ήθελα να 'ξερα, γιατί οι περισσότερες γυναίκες που αξίζουν τα πάντα δεν έχουν σχεδόν τίποτα, ενώ αυτές που δεν αξίζουν τίποτα έχουν σχεδόν τα πάντα;

Κακίες

Η ώρα ήταν περασμένες 9 το πρωί. Ήταν η ώρα που τώρα τελευταία αντάλλασσες τις "καλημέρες" σου με το καινούριο σου αμόρε.
Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και σου έστειλα κι εγώ ένα πρωινό μήνυμα. Ήθελα να έβλεπα τα μούτρα σου όταν έπιασες με χαμόγελο το κινητό και είδες ότι αυτή η "καλημέρα" δεν ήταν από αυτόν που περίμενες.

Και τώρα;

Την τελευταία φορά που έκλεισες την πόρτα πίσω σου, είπες "αντίο". Όχι όμως με το στόμφο ή τον τονισμό που θα απαιτούσε μια τόσο σημαντική δήλωση. Το ψιθύρισες. Πιο πολύ να το ακούσεις εσύ, παρά οι άλλοι.
Τώρα ψάχνεις λόγους να μου μιλάς ακόμα. Κι εγώ κάνω πως ποτέ δεν σε άκουσα την ώρα που έφευγες και σου απαντάω. Και τώρα;

Σκοτείνιασε

Εκνευρίστηκα με όσα έκανες. Κι έβαλα πείσμα να μάθω όλη την αλήθεια. Αυτήν που μου κρύβεις, όταν σε κοιτάζω στα μάτια κι εσύ χαμηλώνεις το βλέμμα σου.

Και έψαξα. Και έμαθα. Κι αντί για φως, γέμισα σκοτάδι. Και δεν την αντέχω τώρα την αλήθεια. Γιατί αποδείχθηκε κι αυτή, πως ήταν ένα από τα μεγάλα ψέματά σου.

Ένα βήμα μπροστά...

Γιατί το κάνεις αυτό;
Έρχεσαι σε μένα και ξαναφεύγεις. Κάθε φορά, ακόμα πιο μακριά. Μέχρι να βρεις το κουράγιο να μην επιστρέψεις ποτέ πια.
Κι εγώ; Τι να περιμένω; Ένα βήμα μπρστά και μια ζωή πίσω...

Τυφλός

Είμαι τυφλός. Μιλάω στους γύρω μου για την κατάντια μου κι αυτοί μένουν έκπληκτοι από την επιμονή και την αυτοταπείνωσή μου. Ακούνε να τους λέω πράγματα, που ακόμα κι εγώ αν τα άκουγα από άλλους ή θα τους λυπόμουν ή θα τους χλεύαζα. Ευτυχώς, εμένα, μόνο με λυπούνται προς το παρόν.

Φεύγεις;

Λες ότι δεν αντέχεις πια εδώ. Κι εγώ σε αφήνω να φύγεις αλλά σε παρατηρώ.
Μιλάς με τα λόγια που σου ψιθύριζα. Ντύνεσαι με τα ρούχα που σου χάριζα. Πηγαίνεις στα μέρη που σου έμαθα. Διδάσκεις στους άλλους, τους τρόπους και τις συνήθειές μου.
Περίεργος τρόπος να φεύγει κανείς.

Επιτέλους, κάτι καλό

Κάθισα μπροστά στο τραπέζι και κοίταξα την βασιλόπιτα. Πήρα το μαχαίρι και το ακούμπησα πάνω της. Πριν όμως την κόψω, σκέφτηκα ότι ήμουν μόνος μου κι ότι αυτή η πίτα ήταν όλη δική μου. Γιατί να κουράζομαι;
Μια πίτα, ένα κομμάτι, ένα φλουρί. Επιτέλους κάτι καλό. Είχα κερδίσει το φλουρί... Νομίζω δηλαδή...