Εφιάλτης (Ι) - Δίκη

Η αίθουσα ήταν σκοτεινή και κρύα. Ο κύκλος με τους δικαστές ήταν μικρός. Το μόνο που διέκρινα ήταν η σειρά με τα κεφάλια τους πάνω από την έδρα. Μικρά, γυαλιστερά, ομοιόμορφα κρανία. Σαν ίδια κουκλάκια αραδιασμένα στη σειρά. Οι γραμμές που σχημάτιζαν τα φρύδια, τα μάτια, τις μύτες και τα στόματά τους ήταν λεπτές και ευθείες. Καμμία έκφραση. Καμμία ομιλία. Το μόνο που έκαναν ήταν να χοροπηδάνε πάνω κάτω καθώς έλεγα την ιστορία μας. Αργότερα, κατάλαβα πως έτσι γελούσαν.