Δύσκολα πράγματα

Έχω φύγει μακριά από 'κεί που σύχναζα και ξέρω πως πια δεν με διαβάζεις. Δεν άντεχα όμως να λέω τον πόνο μου κι εσύ να ξέρεις πως με εξουσιάζεις.
Απόψε δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου από την πανσέληνο. Ήξερα πως κι εσύ θα την κοιτάζεις και θα έχουμε κάτι κοινό. Σου έστειλα τις σκέψεις μου τις σκοτεινές και πικραμένες. Αμφιβάλλω όμως αν τις φαντάστηκες. Εσύ νομίζεις πως η μαχαιριά σου δεν με μάτωσε κι ότι αφού μπορώ και υπάρχω ακόμα, δεν έγινε και τίποτα σοβαρό.

Κάνω θόρυβο τώρα. Μόλις μπήκα στο σπίτι, κι οι γείτονες θα νομίζουν πως ξεκινάω για δουλειά. Εγώ απλώς δημιουργώ μια εντύπωση ζωής. Σιγά σιγά θα βυθιστώ και θα περάσει κι αυτή η νύχτα της πικρής και γλυκιάς θύμησης.

Δεν ξέρω αν σ' αγαπάω ακόμα. Είναι πολύ οδυνηρό για να ρωτήσω. Ξέρω όμως ότι αν υπήρχε τρόπος, θα γύριζα το χρόνο σε μία από εκείνες τις μαγικές στιγμές που η αγκαλιά σου ήταν για μένα ο κόσμος όλος. Τα χάδια σου ήταν ο αγέρας και τα φιλιά σου η φωτιά. Και μέσα στα μάτια σου η λαχτάρα ζωγραφισμένη, με κρατούσε ζωντανό.

Γιατί αντέχω ακόμα; Γιατί δεν κλείνω τα παράθυρα να βυθιστώ σε έναν ύπνο χωρίς επιστροφή; Γιατί όλα τα πρόσωπα θυμίζουν εσένα;
Δύσκολα πάλι μου έβαλα...

Επέτειος...

Έτυχε αυτός ο μήνας πάλι. Ο μήνας ο δικός σου. Ο μήνας που σε αγάπησα. Κι έγινε η ζωή μου μια ανάμνηση από λίγες στιγμές μαζεμένες σε μια χούφτα. Λίγες στιγμές που δεν τις χωράει όμως ούτε κι αυτός ο ουρανός να τις σκεπάσει και να τις κρύψει.
Κι έχω διαλέξει να κρυφτώ από τα μάτια του κόσμου αλλά και από τα δικά μου. Δεν τολμάω να με κοιτάξω πιά. Και τρέμω, μήπως κατά λάθος με δεις πουθενά και με αναγνωρίσεις και μου ζητήσεις να σου πω...
Να σου πω αυτά που θα 'θελες ν' ακούσεις. Αυτά που σου λείψανε. Αυτά που όταν στα έλεγα όμως, εσύ απλώς δεν τα πίστευες και δεν τα φανταζόσουν.

Κοίτα τώρα μια Παρασκευή που ξημερώνει. Μια Παρασκευή που το απόγευμά της σε έφερε να δροσίζεις τα χείλια μου και να καις την ψυχή μου.
Και είναι πάλι αυτή η Παρασκευή που διάλεξες να με θυμηθείς και να με μαλώσεις που σε "ξέχασα". Γιατί με αγαπάς ακόμα κι είμαι για πάντα η ζωή σου. Η ζωή που δεν έζησες...

Δεν ξέρω τι να ευχηθώ.
Μια καληνύχτα όπως παλιά, νομίζω ότι αρκεί...

Αυγή

Η μουσική είχε πάψει από ώρα να με διασκεδάζει. Σιγά σιγά είχε μετατραπεί σε βασανιστήριο. Κάθε νότα και στίχος, κάθε εικόνα και μελωδία μιλούσε για σένα. Σε θύμιζε. Ήσουν ζωγραφισμένη σε έναν πίνακα που πηγαινοερχόταν μπροστά στα μάτια μου. Πότε πλησίαζε και μπορούσα να δω τις πινελιές και να μυρίσω το χρώμα του καμβά και πότε ξεμάκραινε τόσο που γινόταν μια κουκίδα, ένας άψυχος λεκές πάνω στον τοίχο.

Σε λίγο ξημερώνει. Το φως μπορεί να με κρατήσει ξύπνιο αλλά δεν θα ξεπλύνει το οινόπνευμα απ' τις φλέβες μου ούτε τα δάκρυα από τα μάτια μου. Θα με βρεί εδώ. Αλλά κι εγώ θα το περιμένω. Θα το κοιτάξω και θα χαμογελάσω. Κι ύστερα, θα τραβήξω τις κουρτίνες και θα συνεχίσω το όνειρο.

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να μην τα σκέφτομαι...

Η κομμώτρια πέρασε τα δάχτυλά της ανάμεσα από τα μαλλιά μου και δήλωσε ότι αρνείται να με κουρέψει. Μου είχε πει να πάω να την δω σε δυό μήνες που θα έχουν μακρύνει κι άλλο για να μπορέσεινα τα περιποιηθεί όπως πρέπει. Ήθελα να τα μακρύνω και συμφώνησα.
Τώρα όμως, μου δήλωσε πως έχουν γίνει πολύ όμορφα και θέλει να τ' αφήσω κι άλλο. Θέλει να καταλάβω, πως αφού έκανα υπομονή δυό μήνες, αξίζει να κάνω ακόμα περισσότερο για να φτάσει εκεί που θέλω. Εκεί που εγώ ακόμα δεν έχω φανταστεί ότι μπορεί να φτάσει...

Έφυγα μουρμουρίζοντας. Τώρα που είχα επιτέλους πάνω μου ένα κομμάτι του παλιού εαυτού μου, εσύ έφυγες. Είχα ένα κομμάτι του εαυτού που εσύ αγάπησες, αλλά εγώ βλακωδώς απαρνήθηκα για να γίνω "καθως πρέπει". Να γίνω πιο επιθυμητός σε σένα. Να γίνω πιο ευπαρουσίαστος για τους φίλους και τους γνωστούς. Να γίνω δηλαδή ένας άλλος, ξένος, αδιάφορος, ανούσιος, άχρωμος, αόσμος και προβληματικός.

Έγινα η εικόνα της έλλειψης και της εγκατάλειψης.
Δεν μ' αγαπάω πιά.
Γιατί λοιπόν να με αγαπήσεις εσύ;
Μήπως επειδή, ακόμα και οι βλακείες μου ήταν όλες καμωμένες για σένα;