Επέτειος...

Έτυχε αυτός ο μήνας πάλι. Ο μήνας ο δικός σου. Ο μήνας που σε αγάπησα. Κι έγινε η ζωή μου μια ανάμνηση από λίγες στιγμές μαζεμένες σε μια χούφτα. Λίγες στιγμές που δεν τις χωράει όμως ούτε κι αυτός ο ουρανός να τις σκεπάσει και να τις κρύψει.
Κι έχω διαλέξει να κρυφτώ από τα μάτια του κόσμου αλλά και από τα δικά μου. Δεν τολμάω να με κοιτάξω πιά. Και τρέμω, μήπως κατά λάθος με δεις πουθενά και με αναγνωρίσεις και μου ζητήσεις να σου πω...
Να σου πω αυτά που θα 'θελες ν' ακούσεις. Αυτά που σου λείψανε. Αυτά που όταν στα έλεγα όμως, εσύ απλώς δεν τα πίστευες και δεν τα φανταζόσουν.

Κοίτα τώρα μια Παρασκευή που ξημερώνει. Μια Παρασκευή που το απόγευμά της σε έφερε να δροσίζεις τα χείλια μου και να καις την ψυχή μου.
Και είναι πάλι αυτή η Παρασκευή που διάλεξες να με θυμηθείς και να με μαλώσεις που σε "ξέχασα". Γιατί με αγαπάς ακόμα κι είμαι για πάντα η ζωή σου. Η ζωή που δεν έζησες...

Δεν ξέρω τι να ευχηθώ.
Μια καληνύχτα όπως παλιά, νομίζω ότι αρκεί...