Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να μην τα σκέφτομαι...

Η κομμώτρια πέρασε τα δάχτυλά της ανάμεσα από τα μαλλιά μου και δήλωσε ότι αρνείται να με κουρέψει. Μου είχε πει να πάω να την δω σε δυό μήνες που θα έχουν μακρύνει κι άλλο για να μπορέσεινα τα περιποιηθεί όπως πρέπει. Ήθελα να τα μακρύνω και συμφώνησα.
Τώρα όμως, μου δήλωσε πως έχουν γίνει πολύ όμορφα και θέλει να τ' αφήσω κι άλλο. Θέλει να καταλάβω, πως αφού έκανα υπομονή δυό μήνες, αξίζει να κάνω ακόμα περισσότερο για να φτάσει εκεί που θέλω. Εκεί που εγώ ακόμα δεν έχω φανταστεί ότι μπορεί να φτάσει...

Έφυγα μουρμουρίζοντας. Τώρα που είχα επιτέλους πάνω μου ένα κομμάτι του παλιού εαυτού μου, εσύ έφυγες. Είχα ένα κομμάτι του εαυτού που εσύ αγάπησες, αλλά εγώ βλακωδώς απαρνήθηκα για να γίνω "καθως πρέπει". Να γίνω πιο επιθυμητός σε σένα. Να γίνω πιο ευπαρουσίαστος για τους φίλους και τους γνωστούς. Να γίνω δηλαδή ένας άλλος, ξένος, αδιάφορος, ανούσιος, άχρωμος, αόσμος και προβληματικός.

Έγινα η εικόνα της έλλειψης και της εγκατάλειψης.
Δεν μ' αγαπάω πιά.
Γιατί λοιπόν να με αγαπήσεις εσύ;
Μήπως επειδή, ακόμα και οι βλακείες μου ήταν όλες καμωμένες για σένα;