Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Μια μακρυνή παραλία

Ημερολόγιο

Από τη μέρα που σε γνώρισα, μια αδιόρατη αγωνία και προσμονή πλημμύρησε τη ζωή μου.

Από τη μέρα που σμίξαμε, άλλαξαν όλα και απόκτησαν διαφορετικά νοήματα. Άρχισα να μαζεύω ευτυχισμένες στιγμές, ημερομηνίες, εικόνες, μέρη, λέξεις, μυρωδιές, λεπτομέρειες. Όλα αυτά δηλαδή που φτιάχνουν τελικά μιά ζωή.

Από τη μέρα που είπες ότι φεύγεις, άλλαξαν όλα και απόκτησαν διαφορετικά νοήματα. Ήθελα να ξεχνάω μέρη, φάτσες, ονόματα, λέξεις. Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα και για κανέναν. Ειδικά για σένα. Μια θλιβερή διαδικασία διαγραφής και άρνησης έγινε τελικά η ζωή.

Κι έχω μονάχα τη θύμηση μιας μέρας να παλέψω ακόμα. Τη μέρα που εσύ περίμενες τόσο πολύ, κι εγώ άργησα τόσο να στη χαρίσω. Έμοιαζε άνιση η μάχη, αλλά την έδωσα.
Κι επειδή μου αρέσουν τα σύμβολα, σου αγόρασα το δαχτυλίδι που ποτέ δεν δέχτηκες και το έθαψα σε μια μακρυνή αμμουδιά, κοντά στη θάλασσα που τόσο σου αρέσει.

Φεύγεις

Την πρώτη φορά που θα γλυστρούσες μακριά μου, την είχα φανταστεί. Είχα σταματήσει στην άκρη του δρόμου δακρυσμένος, λίγο πριν περάσω κάτω από το σπίτι σου και σου είχα ευχηθεί "καλό ταξίδι, όπου κι αν πηγαίνεις". Σε αγαπούσα μάλλον και δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου.

Χρόνια μετά, δεν μπορώ πια να σου ευχηθώ το ίδιο πράγμα. Σε λίγο φεύγεις για ταξίδι και κάτι μέσα μου, μου λέει πως δεν θα γυρίσεις ποτέ πιά. Θα είσαι μιά άλλη που ποτέ δεν γνώρισα και ποτέ δεν αγάπησα. Θα είμαι η σκοτεινότερη σελίδα του βιβλίου των αναμνήσεών σου. Το όνομα που κανείς δεν θα αναφέρει και η φωτογραφία που θα φύγει πρώτη από τον τοίχο σου.

Θα ήθελα να σου πω "αντίο", αλλά είναι βαριά αυτή η λέξη. Τόσο βαριά, που ποτέ δεν θα την ξεχάσω. Και δεν αντέχει άλλο η καρδιά μου το σκοτάδι.

Όσες φορές διάλεξες να γυρίσεις, σε δέχτηκα όπως ήσουν. Ξέρω τι ζητάς από μένα, αλλά μάλλον δεν υπάρχει για να στο δώσω. Αυτό που έχω είναι πολύ ακριβό για να το ξοδέψω λίγο λίγο στη δίνη μιας παροδικής επιθυμίας.

Κρατάω τη σκέψη σου. Κράτησε κι εσύ τη δική μου. Εύχομαι κάποτε να συναντηθούμε και να είμαστε πιο έτοιμοι να δεχτούμε ο ένας τα δώρα του άλλου.

Καλό σου ταξίδι λοιπόν. Όπου κι αν πηγαίνεις...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξοδεύτηκαν οι λέξεις, πέρασαν τα χρόνια, τακτοποίησα τον ματαιωμένο μου έρωτα στο συρτάρι, και πίστεψα ότι αυτό ήταν, απελευθερώθηκα

όμως όχι
με κρατάς ακόμη
πιο δυνατά από ποτέ ίσως

βλέπεις, εγώ τώρα μπορώ να επιθυμώ μόνο μιμούμενη την επιθυμία μου για σένα

koufari είπε...

Φαντάζομαι λοιπόν, ότι βολεύτηκες επιτέλους μέσα σ' αυτή την απομίμηση ζωής που διάλεξες...

Βλέπεις, μου φώναζες συνέχεια να προσέχω. Ακόμα το κάνεις. Εσύ όμως ήσουν που δεν έβλεπες μπροστά σου. Γι αυτό τώρα κοιτάζεις συνέχεια πίσω σου...

Πάλι ξενύχτησες διαβάζοντας με, "φλέβα". Σ' ευχαριστώ και καλημέρα.