Άνεμος σκόρπιος το μυαλό μου

Μου γράφεις πως με σκέφτεσαι... Δεν αρκεί ξέρεις... Δύσκολα μου βάζεις πάλι..

Ξύπνησα αργά. Το φως του μεσημεριού με πόνεσε... Όπως οι στίχοι αυτού του ξεχασμένου στην καρδιά μου τραγουδιού, που τους δανείστηκα για να σε ψάξω.

Ξεκίνησα σαν προσδοκία σου, έγινα το όνειρό σου, κατάντησα το ψέμα σου και τώρα πια μετατρέπομαι σιγά σιγά σε άλλοθί σου.. Το τρελλό μονοπάτι της αγάπης.

Όσο κι αν άλλαξαν οι σκέψεις σου για μένα, οι δικές μου έμειναν παράξενα ίδιες. Δεν μιλάω, δεν ακούω, δεν βλέπω. Αισθάνομαι μόνο. Μια ιδιότυπη αναπηρία έχει κυριεύσει τη ζωή που μου απέμεινε. Έφτασα όμως εκεί που άλλοι ποτέ δεν ονειρεύτηκαν. Ξέρω πως θα έπρεπε να μου αρκεί αυτό. Κανείς όμως δεν μου υποσχέθηκε ότι τα δικά μου όνειρα θα έχουν τέλος. Και χαίρομαι που δεν έχουν.

Μου λείπεις... Πολύ.. Αλλά το ξέρεις, κι είναι τόσο άδικο αυτό...