Καθόλου καρδιά

Απόψε τα βήματά μου με έφεραν σε μια φωτισμένη πλατεία, ακριβώς εκεί που σε αγκάλιασα ξανά μετά από τόσους μήνες. Αναγνώρισα το μέρος και ξαφνικά, έμεινε ο χρόνος ακίνητος σα να με τύλιξε μια φυσσαλίδα. Όλοι οι ήχοι, η φασαρία, οι φωνές κι η μουσική από τα γειτονικά μαγαζιά, πάγωσαν μονομιάς.

Βρέθηκα έτσι μόνος, στο κέντρο μιας άδειας πόλης, να κοιτάζω το φεγγάρι να ανατέλλει πάνω απ' την Ακρόπολη. Αναρωτήθηκα όμως, γιατί να είναι μισό; Γιατί να μοιάζει τόσο με την ζωή μου;

Σου ψιθύρισα, ότι κάθε φορά που σου λέω "σ΄αγαπώ", χάνω κι ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Και θα στο λέω συνέχεια. Μέχρι να μείνω χωρίς καρδιά και να ησυχάσω. Μόνο τότε θα παραδοθώ. Μόνο τότε θα πεθάνω. Γιατί τώρα αυτό το φεγγάρι να μοιάζει τόσο και στην καρδιά μου;

Ήπια και για σένα όταν δεν άκουσες την καληνύχτα μου.
Άκουσα μουσική δυνατή.
Ξανακοίταξα το φεγγάρι.
Ήταν πάντα εκεί, μισό, αλλά περίμενε...