Θυμάμαι κι ονειρεύομαι

Παλεύουν μέσα μου δυό λέξεις.

"Θυμάμαι". Με πάει πίσω. Στο παρελθόν. Θυμάμαι πάρα πολλά, σημαντικά κι ασήμαντα. Αυτή είναι η κάταρα μου. Και κάθε μέρα το κεφάλαιο αυτό μεγαλώνει. Όλα είναι φανερά. Κι όσο τα σκέφτομαι γίνονται ακόμα πιο προφανή. Και ισοπεδώνονται. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Αποχρώσεις του γκρί που ξεθωριάζουν.

"Ονειρεύομαι". Με πάει μπροστά. Στο μέλλον. Σε κάτι όμως που ακόμα δεν υπάρχει. Έχει μαγευτικά χρώματα αλλά καμμιά μορφή δεν ξεχωρίζει. Το πράσινο δεν είναι τα δέντρα. Το μπλέ δεν είναι η θάλασσα και το κόκκινο δεν είναι αίμα. Είναι πολύχρωμη η αγωνία της καρδιάς μου.

Θα προτιμήσω να χαθώ μέσα στο ουράνιο τόξο τώρα, παρά στη γκρί μούχλα που άρχισε να σε σκεπάζει.