Παντού οι άλλοι και πουθενά εσύ

Μπήκα στο άδειο σου σπίτι, στην άδεια σου ζωή. Στο ραδιόφωνο έπαιζε το αγαπημένο μας τραγούδι. Πάνω στο γραφείο σου ήταν ανοιχτό το ημερολόγιό σου σε σελίδες που έγραφαν για τις παλιές σου αγάπες. Ήξερες καλά ότι θα το δω. Κι είχες φροντίσει να κρεμάσεις και τις φωτογραφίες τους στον τοίχο. Παντού οι άλλοι και πουθενά εσύ.

Κοίταξα τον όμορφο πίνακα πάνω από το κρεβάτι σου κι αναρωτήθηκα τί ψέμα έλεγες όταν σε ρωτούσαν που τον βρήκες;

Άνοιξα τα συρτάρια σου, μύρισα τα ρούχα σου, άγγιξα τα κοσμήματά σου. Σε έψαξα απελπισμένα. Παντού οι άλλοι και πουθενά εσύ.

Είναι πολύ το πλήθος για να μπορέσεις να με δεις ανάμεσά του. Είναι πολύ το πλήθος για να μπορέσεις να μείνεις λίγο μόνη σου. Δεν στο επιτρέπουν. Αυτοί οι άλλοι. Είναι τόσο πολλοί και αποφασισμένοι. Γιατι να κουραζόμαστε τώρα;

Άφησα ένα σημάδι να το βλέπεις και να με θυμάσαι. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα τις σκάλες. Στριφογυρνούσαν τα βήματά μου, στριφογυρνούσε και η σκέψη μου. Φωνές. Γείτονες. Φασαρία...

Παντού οι άλλοι και πουθενά εσύ...