Μυστικό

Σε βλέπω. Σε παρατηρώ. Με ψάχνεις. Γυρίζεις το κεφάλι σου βιαστικά κάθε φορά που κάποιος σε πλησιάζει ή περνάει δίπλα σου. Κοιτάζεις στις αποβάθρες του μετρό. Στις στάσεις των λεωφορείων. Στα διαλείμματα των κινηματογράφων και πριν σβήσουν τα φώτα στις συναυλίες. Στα εστιατόρια που τρώς και στα μπαράκια που συχνάζεις. Καμμιά φορά κοιτάζεις και στο δρόμο πίσω σου και πάλι μπροστά σου. Κοιτάζεις τα αυτοκίνητα που περνάνε και τους πεζούς που προσπερνάνε. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο του γραφείου σου και κάτω από το μπαλκόνι σου. Κοιτάζεις παντού εκτός από εκεί από θα έπρεπε. Δεν κοιτάζεις μέσα σου. Στην καρδιά και το μυαλό σου...

Τυχαιότητες

Σε είδα. Στημένη στην πλατεία. Κοιτούσες το κινητό σου όπως πάντα. Ανυπομονούσες. Κάτι περίμενες. Προφανώς, κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη έχεις...
Περίμενα κι εγώ, ενώ σε παρατηρούσα. Τίποτα δεν άλλαξε όμως. Κανείς δεν ήρθε ποτέ. Συνέχισα το δρόμο μου.

Μία νύχτα ακόμα τελειώνει

Εννιά με πέντε λοιπόν. Μεροκάματο ολόκληρο. Γιατί όμως δεν κουράστηκα παρ' όλο το ξενύχτι και τη διαρκή περιπλάνηση στους δρόμους από το πρωί;
Οχτώ ώρες με φίλους από τα παλιά. Από τα "πολύ παλιά". Και όλοι σα να ήταν ολοκαίνουριοι, είχαν κάτι να πουν και να προσθέσουν.
Αυτή την ώρα που ο κόσμος ξεκινάει για δουλειά, εγώ θα προσπαθήσω να συμβιβάσω την πραγματικότητα με τα όνειρά μου. Ας ελπίσω μόνο, να μείνουν όνειρα και να μη σκοτεινιάσουν και γίνουν πάλι εφιάλτες.
Μου λείπει η ηρεμία και η αγάπη, αλλά μάλλον δεν τα είχα και ποτέ σε περίσσευμα. Ψάχνω να συμπληρώσω...

Συζητήσεις (ΙΙ) - Είμαι δυστυχισμένος

- "Δεν αντέχεται πια αυτή η δυστυχία... Έχω αποτραβηχτεί στην άκρη και απλώς παρατηρώ τους άλλους. Δεν μπορώ να συμμετέχω σ' αυτές τις ανόητες διαδικασίες που οι άλλοι λένε "ζωή"...
Ήταν προφανές ότι ο φίλος μου χρειαζόταν βοήθεια. Δεν είχα τι να του δώσω. Μόνο μια σκέψη σχημάτισα.
"- Γιατί το λές αυτό; Κι εσύ μέρος της ζωής είσαι. Μπορεί να είσαι στη δύσκολη πλευρά της, αλλά χωρίς εσένα δεν κλείνει ο κύκλος της. Απλώς διαλέγεις να βαδίζεις τα δύσβατα μονοπάτια. Ανοίγεις το δρόμο εκεί που κανείς δεν έχει πατήσει ακόμα. Άλλοι γράφουν το "σ' αγαπώ" πάνω στην άμμο και μόλις φυσήξει η αύρα, αυτό εξαφανίζεται. Εσύ όμως διαλέγεις να γράψεις το "σ'αγαπώ" πάνω στο βράχο. Κουράζεσαι, ιδρώνεις και ματώνεις, αλλά κανείς δε θα μπορέσει να το σβήσει ποτέ..."

Συζητήσεις (Ι) - Θάνατος

Ο νεαρός φίλος μου στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού, μόλις είχε τελειώσει την αφήγηση μιας θλιβερής ιστορίας. Σήκωσε το ποτήρι με το κόκκινο κρασί και πριν το φέρει στο στόμα του, είπε σιγά:
"- Ο θάνατος είναι πολύ μεγάλο πράγμα, ρε φίλε..."
"- Ο θάνατος δεν είναι πολύ μεγάλος. Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός...", του απάντησα.

Θα ήθελα

Θα ήθελα να έχει ησυχία επειδή μου αρέσει κι όχι επειδή ποτέ δεν χτυπάει το τηλέφωνο.
Θα ήθελα να είναι σκοτεινά επειδή είναι νύχτα κι όχι επειδή τα πατζούρια είναι κλειστά.
Θα ήθελα να κάνει κρύο επειδή έξω χιονίζει κι όχι επειδή η καρδιά μου μέσα μου έχει παγώσει.
Θα ήθελα όταν πίνω να διασκεδάζω κι όχι να πονάω και να χάνομαι.
Θα ήθελα να μένω μόνος μου τα βράδυα επειδή το διάλεξα κι όχι επειδή δεν υπάρχει κανείς να μου κάνει παρέα.
Θα ήθελα να ξενυχτάω επειδή υπάρχει ένας ωραίος λόγος να μην κοιμηθώ κι όχι επειδή όταν κλείνω τα μάτια μου βλέπω εφιάλτες.
Θα ήθελα να ήσουν εδώ να μοιραστώ τα πάντα μαζί σου, όχι επειδή ξέμεινες αλλά επειδή το διάλεξες.
Ας είναι...