Οφειλή

Άφησα τα λουλούδια μπροστά στη μικρή μαρμάρινη πλάκα. Ένα τετραψήφιο νούμερο, το όνομά σου, δυό ημερομηνίες και μια πορσελάνινη φωτογραφία ήταν η περίληψη της ζωής σου για όποιον κοντοστεκόταν να κοιτάξει. Στάθηκα όρθιος και πριν το καταλάβω, άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να σταματήσω.
Ο βαριεστημένος φύλακας που πλησίασε, σταμάτησε και κοίταξε.
- "Οχτώ χρόνια πάνε παλικάρι μου", ψιθύρισε. "Ακόμα να ησυχάσεις;"
- "Ναι...οχτώ χρόνια που μαζεύονταν μέσα μου. Ήρθε η ώρα να βγάλω όσα χρωτάω" του είπα απότομα.
Το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει και το κρύο να γίνεται τσουχτερό. Ακόμα μια καληνύχτα. Αν τη χρειάζεσαι...