Είπες πολλά. Κι εγώ επίσης. Δεν ξέρω που θα μας βγάλουν όλα αυτά τα λόγια. Για να σου πω την αλήθεια, θα προτιμούσα τις πράξεις.
Που θα πάει όμως; Καινούριος χρόνος έρχεται. Θα τις πάρουμε τις αποφάσεις μας. Και του χρόνου τέτοιο καιρό το ξανασυζητάμε για το ποιός είχε δίκιο τελικά.
Τι κρίμα που η νύχτα που διάλεξες να διασκεδάσεις και να με ξεχάσεις, σου βγήκε ξυνή. Μπέρδεψες το λεμόνι με το δάχτυλό σου και βρέθηκες στο νοσοκομείο για ράματα. Μου το είπες για να σε λυπηθώ. Εγώ πάλι σκέφτηκα τη γεύση που θα είχε η μαργαρίτα που ετοίμαζες αν αντί για λεμόνι άφηνες το αίμα σου να την καρικεύσει.
Αηδίασες ε; Ας πρόσεχες λοιπόν.
Πες μου τι να πω. Πες μου τι να κάνω. Πες μου πως να ζήσω τη ζωή μου. Να μην έχω ευθύνη για ό,τι κι αν γίνει.
Πρόσεξε όμως. Το καλό που σου θέλω, να μου τα πεις σωστά γιατί μετά εσύ θα φταίς για όλα...
- Όταν γυρίσεις δε θα σε περιμένω.
- Εντάξει.
- Δε θα είμαι πια στο σπίτι μας.
- Εντάξει.
- Θα κοιμάμαι τις νύχτες σ΄ ένα άλλο καινούριο σπιτάκι.
- Εντάξει.
- Να ξέρεις όμως ότι θα σ' αγαπάω πάντα.
- Και που είναι αυτό το καινούριο σπιτάκι;
- Θα το δεις. Όταν θα είναι έτοιμο.
- Πάμε τώρα να παίξουμε;
- Πάμε...
Μου είπες ότι τα Χριστούγεννα τα σιχαίνεσαι τελικά. Κάθε χρονο όλο και περισσότερο.
Δεν έχω λοιπόν παρά να σου ευχηθώ, όλη η σου ζωή από εδώ και πέρα να είναι Χριστούγεννα.
Νομίζεις λοιπόν πως η σιωπή σου είναι προς απάντησή μου;
Εγώ πάλι νομίζω πως σε υπερτίμησα. Θα έρθει η μέρα που θα καταλάβεις, πως η στοιχειώδης ευγένια απαιτεί να δίνεις μια απάντηση όταν κάτι σε ρωτάνε.
Το ταξίδι μου γι απόψε έφτασε στο τέλος του. Στάθηκα και κοίταξα την πανσέληνο να καθρεφτίζεται στα μαύρα νερά της χειμωνιάτικης θάλασσας κι αναρωτήθηκα που να είχε πάει το φώς της. Χαμογέλασα όταν θυμήθηκα πως το είχαν αιχμαλωτίσει όλο τα μάτια σου.
Μιλάς και λες αυτά που σκέφτομαι. Μιλάω και τελειώνεις τις φράσεις μου με ευκολία. Λέμε και κάνουμε τα ίδια. Κάπως το λένε αυτό αλλά μόνο μια λέξη χαϊδευτική μου έρχεται στο μυαλό. "Ανιαρή" σε αποκαλούσα, κι έτσι θα σε αποκαλώ, για όσο δεν λες να καταλάβεις τη δύναμη της αδυναμίας σου.
Έχτισες αυτόν τον αστείο τοίχο ανάμεσά μας. Αυτό που δεν ξέρεις όμως, είναι ότι ποτέ δεν με εμπόδισε να σε αισθάνομαι. Μυρίζω το άρωμά σου, ακούω τα βήματά σου και τον ήχο της καρδιάς σου όταν πλαγιάζεις μόνη σου τις νύχτες. Είναι όλα τόσο διάφανα που θα τρόμαζες αν βρισκόσουν έστω και μια στιγμή απο την άλλη πλευρά του τοίχου.. Από εδώ που μόνο εγώ βρίσκομαι και αναπνέω..
Μου είπες ότι τώρα τελευταία, κάθε φορά που με σκέφτεσαι, κλαις κι ότι αυτό είναι κακό.
Εγώ πάλι τώρα τελευταία, κάθε φορά που σε σκέφτομαι, έχω αρχίσει να σε λυπάμαι. Αυτό κι αν είναι κακό...
Άφησα τα λουλούδια μπροστά στη μικρή μαρμάρινη πλάκα. Ένα τετραψήφιο νούμερο, το όνομά σου, δυό ημερομηνίες και μια πορσελάνινη φωτογραφία ήταν η περίληψη της ζωής σου για όποιον κοντοστεκόταν να κοιτάξει. Στάθηκα όρθιος και πριν το καταλάβω, άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να σταματήσω.
Ο βαριεστημένος φύλακας που πλησίασε, σταμάτησε και κοίταξε.
- "Οχτώ χρόνια πάνε παλικάρι μου", ψιθύρισε. "Ακόμα να ησυχάσεις;"
- "Ναι...οχτώ χρόνια που μαζεύονταν μέσα μου. Ήρθε η ώρα να βγάλω όσα χρωτάω" του είπα απότομα.
Το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει και το κρύο να γίνεται τσουχτερό. Ακόμα μια καληνύχτα. Αν τη χρειάζεσαι...
- "Τι δώρο θέλεις να σου φέρει φέτος ο Άγιος Βασίλης;"΄, ρώτησα τον πεντάχρονο γιό μου χθες το βράδυ.
- "Εσένα πίσω", μου απάντησε χωρίς να με κοιτάξει.
Κρύα η νύχτα, παγωμένο το ξημέρωμα.. Η φωτιά όμως μέσα μου δε λέει να σβήσει. Κοιτάζω ήρεμος τις φλόγες που σχηματίζουν το κορμί σου. Χορεύει, έρχεται, χάνεται.. Μυστήριο χωρίς τελειωμό αυτή η αγάπη..
Μη με κοιτάζεις τώρα.. Τα μάτια σου μου αφήνουν παντού πληγές..
Αφού λες ότι με τον άλλον "περνάς καλά", γιατί απόψε βρίσκεσαι εδώ και πηδιέσαι μαζί μου;
Άστο καλύτερα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θ' αντέξω την απάντηση...
