Πως ξέπεσες έτσι;

Ήταν 5 παρά όταν με ξύπνησε το κακό όνειρο. Δεν ήθελα και πολύ να καταλάβω. Ήταν ακριβώς η ώρα που ξεψυχούσες στην πικρή αγκαλιά ενός ακόμα εραστή σου. Σφάλισες τα μάτια σου και φώναξες μέσα σου το όνομά μου. Ζητούσες βοήθεια για μιά "τελευταία" φορά κι εγώ επειδή δεν έπαψα να σ αγαπώ, σε αφουγκράστηκα.

Κοιτάζω τώρα μέσα στο θαμπό φως της συννεφιάς, τα ίχνη που αφήνεις σαν με ψάχνεις.΄Ένα κλικ μέρα παρά μέρα, ένα SMS κάθε βδομάδα. Λίγο πριν παραδοθείς στην παραζάλη και την αγωνία σου. Λίγο μετά που ξυπνάς, κατεβάζεις το κεφάλι και κρύβεις το δακρυσμένο σου πρόσωπο ανάμεσα στα χέρια σου.

Κρίμα. Πως ξέπεσες έτσι ρε γαμώτο;

Δεν γύρισα

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να ξεφύγω από το κακό όνειρο.
Γυρνάς στα μέρη που μ' αγάπησες. Τα αλλοιώνεις και τα λεηλατείς βάζοντας καινούριες φάτσες να παρελαύνουν στο σινεμά του μυαλού σου. Κρατάς όμως το ίδιο σκηνικό.
Εγώ πάλι, ποτέ δεν γύρισα στα μέρη που σ' αγάπησα.

Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει η μέρα

Μ' έκλεισες στην αγκαλιά σου. Σε φίλησα στο μέτωπο και ξάπλωσα δίπλα σου για να κοιτάξουμε τ' αστέρια που ποτέ δεν φτάσαμε. Σου αρκεί που ξέρεις ότι ακόμα κι εδώ κάτω, πάνω σ' αυτήν την ταπεινή γη, δεν πρόκειται να ησυχάσουμε ποτέ;

Πάει καιρός...

Τελικά, νομίζω πως δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει μόνο, αυτό που επιτρέπουμε να μας συμβεί και να μας νικήσει. Πάει καιρός πια, και δεν θυμάμαι καλά καλά τι είχα ξεκινήσει να λέω. Ας πω λοιπόν μιά καληνύχτα ακόμα. Χαμένη δεν πάει...

Τελευταίο θρανίο

Είδες τελικά; Δεν ήταν τόσο δυσκολο όσο φανταζόσουν. Το μόνο σημαντικό που συνέβη, ήταν ότι τελείωσαν οι εκπτώσεις, κι έτσι δεν πρόλαβες να ψωνίσεις αρκετά από αυτά τα φθηνιάρικα πράγματα που σου αρέσει να συλλέγεις, ώστε μετά να τα ξεφορτώνεσαι χωρίς τύψεις όταν τα βαριέσαι.
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του λοιπόν τώρα που η αρχή της "νέας σαιζόν" μας βρίσκει όλους ξεκούραστους και φορτωμένους ευχάριστες αναμνήσεις.
Ή μήπως θα έπρεπε να πω, κάθε κατεργάρης στον "πάγκο" που επέλεξε;
Μάλλον γι αυτό μια ζωή διάλεγα το τελευταίο θρανίο. Είχε ησυχία εκεί και μπορούσα να σκέφτομαι. Ακόμα έχει. Βλέπω τα πράγματα από μια λογική απόσταση και συμμετέχω μόνο όταν διαλέξω. Γιατί να ξοδεύω τζάμπα τη φωνή μου;
Καληνύχτα σε όλους σας.

Μια μακρυνή παραλία

Ημερολόγιο

Από τη μέρα που σε γνώρισα, μια αδιόρατη αγωνία και προσμονή πλημμύρησε τη ζωή μου.

Από τη μέρα που σμίξαμε, άλλαξαν όλα και απόκτησαν διαφορετικά νοήματα. Άρχισα να μαζεύω ευτυχισμένες στιγμές, ημερομηνίες, εικόνες, μέρη, λέξεις, μυρωδιές, λεπτομέρειες. Όλα αυτά δηλαδή που φτιάχνουν τελικά μιά ζωή.

Από τη μέρα που είπες ότι φεύγεις, άλλαξαν όλα και απόκτησαν διαφορετικά νοήματα. Ήθελα να ξεχνάω μέρη, φάτσες, ονόματα, λέξεις. Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα και για κανέναν. Ειδικά για σένα. Μια θλιβερή διαδικασία διαγραφής και άρνησης έγινε τελικά η ζωή.

Κι έχω μονάχα τη θύμηση μιας μέρας να παλέψω ακόμα. Τη μέρα που εσύ περίμενες τόσο πολύ, κι εγώ άργησα τόσο να στη χαρίσω. Έμοιαζε άνιση η μάχη, αλλά την έδωσα.
Κι επειδή μου αρέσουν τα σύμβολα, σου αγόρασα το δαχτυλίδι που ποτέ δεν δέχτηκες και το έθαψα σε μια μακρυνή αμμουδιά, κοντά στη θάλασσα που τόσο σου αρέσει.

Φεύγεις

Την πρώτη φορά που θα γλυστρούσες μακριά μου, την είχα φανταστεί. Είχα σταματήσει στην άκρη του δρόμου δακρυσμένος, λίγο πριν περάσω κάτω από το σπίτι σου και σου είχα ευχηθεί "καλό ταξίδι, όπου κι αν πηγαίνεις". Σε αγαπούσα μάλλον και δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου.

Χρόνια μετά, δεν μπορώ πια να σου ευχηθώ το ίδιο πράγμα. Σε λίγο φεύγεις για ταξίδι και κάτι μέσα μου, μου λέει πως δεν θα γυρίσεις ποτέ πιά. Θα είσαι μιά άλλη που ποτέ δεν γνώρισα και ποτέ δεν αγάπησα. Θα είμαι η σκοτεινότερη σελίδα του βιβλίου των αναμνήσεών σου. Το όνομα που κανείς δεν θα αναφέρει και η φωτογραφία που θα φύγει πρώτη από τον τοίχο σου.

Θα ήθελα να σου πω "αντίο", αλλά είναι βαριά αυτή η λέξη. Τόσο βαριά, που ποτέ δεν θα την ξεχάσω. Και δεν αντέχει άλλο η καρδιά μου το σκοτάδι.

Όσες φορές διάλεξες να γυρίσεις, σε δέχτηκα όπως ήσουν. Ξέρω τι ζητάς από μένα, αλλά μάλλον δεν υπάρχει για να στο δώσω. Αυτό που έχω είναι πολύ ακριβό για να το ξοδέψω λίγο λίγο στη δίνη μιας παροδικής επιθυμίας.

Κρατάω τη σκέψη σου. Κράτησε κι εσύ τη δική μου. Εύχομαι κάποτε να συναντηθούμε και να είμαστε πιο έτοιμοι να δεχτούμε ο ένας τα δώρα του άλλου.

Καλό σου ταξίδι λοιπόν. Όπου κι αν πηγαίνεις...

Άνεμος σκόρπιος το μυαλό μου

Μου γράφεις πως με σκέφτεσαι... Δεν αρκεί ξέρεις... Δύσκολα μου βάζεις πάλι..

Ξύπνησα αργά. Το φως του μεσημεριού με πόνεσε... Όπως οι στίχοι αυτού του ξεχασμένου στην καρδιά μου τραγουδιού, που τους δανείστηκα για να σε ψάξω.

Ξεκίνησα σαν προσδοκία σου, έγινα το όνειρό σου, κατάντησα το ψέμα σου και τώρα πια μετατρέπομαι σιγά σιγά σε άλλοθί σου.. Το τρελλό μονοπάτι της αγάπης.

Όσο κι αν άλλαξαν οι σκέψεις σου για μένα, οι δικές μου έμειναν παράξενα ίδιες. Δεν μιλάω, δεν ακούω, δεν βλέπω. Αισθάνομαι μόνο. Μια ιδιότυπη αναπηρία έχει κυριεύσει τη ζωή που μου απέμεινε. Έφτασα όμως εκεί που άλλοι ποτέ δεν ονειρεύτηκαν. Ξέρω πως θα έπρεπε να μου αρκεί αυτό. Κανείς όμως δεν μου υποσχέθηκε ότι τα δικά μου όνειρα θα έχουν τέλος. Και χαίρομαι που δεν έχουν.

Μου λείπεις... Πολύ.. Αλλά το ξέρεις, κι είναι τόσο άδικο αυτό...

Ψιχάλες

Τις τελευταίες μέρες έπιασε να ψιχαλίζει. Τι να σου κάνει όμως μια ψιχάλα μέσα στην έρημο; Ένωσα τις χούφτες μου και μάζεψα το λιγοστό νερό που μπορούσα. Μια γουλιά μονάχα...

Ψιχάλες οι στιγμές μαζί σου. Δεν φτάνουν πια για τίποτα. Φεύγει και τελειώνει κι αυτή η ζωή. Σαν και σένα ένα πράγμα δηλαδή...

Τι λες να γίνει;

Με περιμένει η νύχτα σκέφτηκα... Τι θα γίνει, όμως, αν δεν εμφανιστώ ποτέ σ' αυτό το σκοτεινό ραντεβού;

Είναι νωρίς...

Περπατάω μόνος. Ξεχάστηκα. Αφέθηκα κι έγινε η λύτρωσή μου τιμωρία. Αναρωτιέμαι γιατί όσοι έχουν τα πάντα, ζητάνε πάντα περισσότερα αλλά κι αυτοί που δεν έχουν τίποτα, νομίζουν πως μπορούν να αποκτήσουν έστω και το παραμικρό. Εσύ τωρα με παραμονεύεις. Θα εκπλαγείς για λίγο με τα όσα έκανες, αλλά σύντομα θα αρκεστείς να κοιτάξεις και πάλι από την άλλη μεριά... Είναι νωρίς ακόμα μέσα στη νύχτα που με περιμένει.